De foto

Eindelijk was het zover, dit weekend reisden we af naar Noordoost-Groningen om naar Helmantels museum te gaan. Heel stiekem hoopte ik natuurlijk dat we de kunstenaar zelf zouden treffen, maar ja, die kans schijnt normaal gesproken niet zo groot te zijn, dus dat had ik maar alvast uit mijn hoofd gezet.

Om 13.00 uur zou het museum in Westeremden open gaan en omdat we nogal vroeg waren, lunchten we -schuilend voor de stortregen- in onze Opel op een parkeerplaats tegenover een kerkje. En wat schetst onze verbazing, terwijl ik mijn laatste broodje kaas in mijn mond stop, loopt daar een wat oudere, grijs bebaarde man het paadje op richting de kerk en opent de deur. 

JK: Dat is 'm! 
L: Nee...
JK: Jawel, dat is hem. Henk Helmantel, zeker weten. Kom we gaan naar hem toe! 
L: Is dat hem echt? O ja ik zie het.. 
JK: Ja kom! 
L: Ik durf niet... Wat moet ik zeggen?

Gelukkig deed JK vooral het woord en vroeg hij ook of meneer Helmantel misschien met mij op de foto wilde (intussen voelde ik  me net een verlegen puber die haar tieneridool in levende lijve ontmoet). En wat bleek: hij kan niet alleen ontzettend mooi schilderen maar is ook nog eens heel erg aardig. Na een leuk praatje, inclusief schilderadviezen, en dé foto kon mijn dag natuurlijk niet meer stuk. 

Meneer Helmantel, bedankt! 

En o ja, ik heb mijn opdracht ook weer af. Next: landschappen!